Coğrafyam Kaderim

Tarihin tanıklık ettiği en büyük felaket yaşandı Anadolu’da.
Yol açtığı yıkımlar sonucunda biri benim sınıf arkadaşım Doğan Barık olmak üzere vefat eden kardeşlerime Allah’tan rahmet, yakınlarına sabır ve başsağlığı dilerim. 
İnşallah yaralılar da en kısa zamanda sağlığına kavuşur.
Görünen yaralar er ya da geç iyileşir de görünmeyen, yürekte açılan yaraların iyileşmesi, tedavisi çok önemli.
Bunun için psikososyal destek şart. 
Bu amaçla bölgeye rehber öğretmenlerin gönderilmesi isabetli olmuştur.
Buna ek olarak din görevlilerinden yardım alınması da doğru olacaktır.
Yardım için bölgede bulunan arkadaşların aktardıklarına göre yardımların daha koordine bir şekilde yapılması gerekiyor.
Tırlar dolusu ekmeğin dayanacağı süre belli. Bölgedeki insan kaynağının yetersizliği yardımların her noktaya adil şekilde dağıtılmasına engel oluyor. Soğuk kış günlerinde insanları sıcak tutacak her şeye ve dayanıklı gıdalara ihtiyaç var.
Bana sorarsanız en iyisi/doğrusu AFAD, IHH ya da güvenilir diğer yardım kuruluşlarına para yardımında bulunmak.
Hem taşıma maliyeti yok hem de uzman ekipler elinde daha verimli değerlendirilebilir.
Böylesi felaketler başka ülkelerin başına geldiğinde hızla koşan, milli gelirine göre en fazla yardımda bulunan Türkiye, bu yüce gönüllülüğün karşılığını alıyor belki de. 
Dünyanın dört bir yanından kurtarma ekipleri geliyor.
Eksik olmasınlar.
Şimdi yaraları sarma zamanı.
Geçmişte unuttuklarımız gibi unutmadan, kafamızı kuma gömmeden eksik ve hataları görmeli, yeni yüzyıla böyle yürümeliyiz.
Coğrafyamız kaderimiz, eyvallah. Ama kader gayrete aşıktır. Hatalarımızdan ders çıkarırsak kaderle daha barışık olacağımız muhakkak.